Uzun zamandır emeklemeye çabalıyordun. Hala gövdeni kaldıramasan da sürünerek son sürat gidiyorsun artık. Bunu nasıl adlandıracağımı bilemedim. Emeklemek desem, ı-ıh değil. Sürünmek de tam olarak karşılamaz herhalde. Ya da ben yakıştıramadım. Herneyse işte... Artık yanından 1 dak ayrılmaya gelmiyor, haberin olsun:)
2 yorum:
Ya var ya iki son iki yazında gözlerim doluyor okurken, nasıl güzel haberler bunlar böyle. ALkışa bittim zaten, o öyle bir şey ki bizim kabusumuz olmuştu ve Candaş 17 aylıktı alkış yaptığında, yapmıyor diye otistik bile dendi ve nasıl süründürüldüğümüzü bili
yorsun zaten... Aferin Inanca, cok iyi gidiyor.
Şu hızlı hareket konusu ise hiçbir annenin anlayamayacağı birşey değil mi? Oğlum yaramazlık yapıyor diye nasıl bir coşku duyduğunu öyle iyi anlıyorum ki... O emeklemenin ne olduğu ise sanırım komando yürüyüşü...Böyle diyorlarmış...
Daha güzel günlere inşallah...
Sevgilerimle
Çok teşekkürler Gülay'cığım. Telefonda oturduğunu söylediğimde demiştin ya hani, bundan sonrası çok hızlı ilerler diye. Hakkaten dediğin gibi, hergün yeni bir şey farkediyorum İnanç'la ilgili. Çok şükür.
Ve artık evde birşeylerin yerini değiştirmeye başladık yavaş yavaş İnanç için. Bu kadar basit-aslında sıkıntı vermesi gereken- birşeyden bile mutlu olabiliyor insan. Doğal olarak baktığın pencereye göre değişiyor mutluluk, mutsuzluk kavramları....
Candaş'ı öp benim için
Sevgiler.
Yorum Gönder