GELİŞMELER

Bizi geçen ay içinde korkuttun ama çok şükür ki herşey yolunda. Demek sebepsiz şişme ve kızarıklık da olabiliyormuş şantta. Bunu da tecrübe ettik. Doktorunu görmeye çabaladık sonrasında ama adamın o kadar çok ameliyatı vardıki yakalayamadık ameliyat arasında. Sağolsun Semra Hemşireyle karşılaştık hastanede. Seni görünce rahatlattı bizi. Kendinde olduğu sürece problem yok dedi.

Fizik tedaviye devam ediyoruz hala. Geçen hafta emekleme denemelerine başladın. Aslında sürünme denemesi demek daha doğru olur. Biz önüne oyuncaklar koyup daha ileri gitmen için teşvik ediyorduk ki, bunun yanlış olduğunu öğrendik. İmran ablan (fizyoterapistimiz) kendi başına hareket etmeye çalışmanın süper birşey olduğunu ama sürünmeni önüne oyuncak koyarak desteklemememiz gerektiğini söyledi. İstenen ellerini ve ayaklarını kullanıp gövdeni kaldırarak emeklemenmiş. Bunun için yapmamız gerekeni gösterdi. Hala 180 C dönemiyorsun ama 90 C'ye kadar rahat rahat, gerine gerine dönüyorsun. Bir de koltuk altından tutup ayaklarının üstüne bastırmamdan çok keyif alıyorsun. 2-3 saniyelik basışlar bunlar ama olsun. Artk oturtmaya başladık seni. Destekli oturuyorsun sayılır. Sayılır diyorum çünkü mama sandalyesinde bir müddet sonra alt kemere tüm ağırlığı veriyorsun. Bu arada geçen ay başında mama sandalyemizi aldık. İmran ablan kendi başına yemek yemeyi öğrenmen için mama sandalyesine geçip yemek yeme işlemine seni de dahil etmemizin iyi olacağını söyledi. Bebekleri 6-8 aylık olduklarında yemek olayına dahil ettiğinde 1 yaşına geldiklerinde kendi başına yemek yemeyi öğreniyorlarmış. Biz de deneyelim dedik ama maalesef mama sandalyesini alınca farkettik ki önündeki tepsiye uzanman için öncelikle desteksiz oturman lazım. Bir keresinde de eline kaşğı verdim mamana bulaştırıp ama sen direk boğazına soktuğun için az daha kusuyordun:) Yani bizim için daha vakit var. Bu arada artık ciddi ciddi uzanmaya başladın. İstediğin bir oyuncağı gösterdiğimde almak için uzanıyorsun. Yazarken farkettim bayağı bir yol almışız, aman maşallah diyelim... Çok korkuyorum nazardan, itiraf edeyim... O yüzden de elim varmıyor buraya yazmaya bir çok şeyi.... Bir yandan da diyorum ki gün gelir belki birilerine umut oluruz kimbilir. Malum sen ilk değilsin bu hastalıkla uğraşan, her ne kadar biz seninle birlikte öğrensek de hastalığı ve ne yazık ki son olmayacaksın. Hastalığını ilk öğrendiğimizde bunu daha önce yaşamış birilerini bulmak, birilerinin iyi olduğunu duymak için ne kadar da çırpınmıştık. Neyse, hatırlamak istemiyorum daha fazla. İşte bu yüzden buraya yazmaya devam etmeliyim diye düşünüyorum.